Oto moja baśń czyli o Odessie, Maćku i Jagnie

                   Dawno, dawno temu w pewnej nikomu nieznanej, odległej krainie żyła sobie zła królowa.   Rządziła  potężnym państwem, które nie cieszyło się  dobrą sławą. Obcy ludzie bali się przekraczać jego granice. Rzeki patrolowały krokodyle i piranie.
W górach skalistych na południu kraju widywano niebezpieczne smoki przeróżnych gatunków. Natomiast wszelkie puszcze zamieszkiwały straszne i obrzydliwe trolle górskie. Miasta były bardzo biedne. Królowa potrafiła być tak okrutna, że ciągle podwyższała podatki, a za te pieniądze organizowała wspaniałe bale i huczne zabawy dla szlachty. Mieszkańcy przez pewien czas znosili to niechętnie, jednak gdy nastał okres głodu rodziny postanowiły wyprowadzać się ze swoich chat. Większość zakładała domy w małych zagajnikach, w zrobionych przez siebie szałasach. Inni mieli swoje lokum w jaskiniach gór. A niektórzy samodzielnie budowali chatki w konarach drzew.
                      Poznajcie naszych głównych bohaterów, oto Maćko i jego żona Jagna.
Oni również uciekli z wioski położonej blisko zamku królowej.
Oboje byli otyłymi ludźmi z wyraźną nadwagą i posiadali długie szpiczaste nosy.
Kobieta nosiła ubogą, brązową sukienkę a na głowę zakładała różową chustkę w kropki.
Jej mąż odziany był w gruby sweter robiony na drutach i szmaciane, rozdarte na kolanach spodnie. Zwykle ubierał również puchową czapę przeznaczoną na zimę. Mimo ich nieestetycznego wyglądu mieli gołębie serca i czyste dusze. Chcieli aby ich przyszłe gospodarstwo było utrzymywane w tajemnicy. Zwiedzali groty skalne oraz dziuple drzew, zwrócili się nawet o pomoc do dobrej wróżki mieszkającej w magicznej muszelce na dnie jeziora. Niestety oznajmiła, że w tej chwili prawie wszędzie można znaleźć szpiegów królewskich i nigdzie nie jest bezpiecznie. Podpowiedziała im jednak, żeby nie udawali się w okolice rzek i turni gdyż bardzo szybko zostaną zauważeni. Poradziła także poszukać w lasach północnych, co prawda buszują tam trolle i bestie które niedawno zapadły w półwieczny sen jak co kilkadziesiąt lat o tej porze roku. Małżeństwo tak też zrobiło.Długo musieli szukać by znaleźć odpowiednie miejsce. Wędrowali i wędrowali, aż nagle Jagna powiedziała:
-Czy możemy się na chwilę zatrzymać, bardzo bolą mnie nogi.
-Dobrze, dobrze zrobimy chwilę przerwy,odpowiedział równie zmęczony Maćko.
Po czym żona oparła się na jednej z gałęzi wielkiego, starego dębu. Nagle podłoże pod nią się zapadło i wylądowała pod ziemią.
-Jagna! Jagna! Nic Ci nie jest?!-Ryknął mężczyzna.
-Nie, nie! Ej! Słuchajże- zejdź na dół musisz to zobaczyć-odpowiedziała.
Po chwili uczynił to o co go poprosiła kobieta. Gdy oboje byli na dole ujrzał wielką, obszerną norę. Wyglądało to jak ogromny podziemny pokój.
-Myślę, że to idealna kryjówka- rzekła Jagna.
-Ja też- tylko, trzeba będzie się tu jakoś urządzić- odpowiedział mąż.
Zatańczyli ze szczęścia i postanowili ,że na drugi dzień wezmą się do pracy.
Uczynili to bez namysłu, zrobili drewnianą ławę i stół, a legowisko do spania postawili z tyłu podziemnej izby. Na ścianach powiesili pochodnie. Z uśmiechem przyjrzeli się swojemu dziełu.
-Oj, powiem Ci, że wygląda to lepiej niż nasza wcześniejsza chałupa-odrzekł zadowolony Maćko.
-Wiem, wiem, poza tym była o wiele mniejsza od tej-odpowiedziała Jagna.
I tak po czasochłonnych poszukiwaniach znaleźli wreszcie swój kąt, w którym na pewno byli bezpieczni. Przywykli do widoku trolli które rzeczywiście jak mówiono w balladach okazały się wielkimi głupcami. W jesieni łatwo było zdobyć pożywienie, prawie zawsze wybierali się na grzybobranie.                                                                                                                                                                                                                                                                      

                                                                                                                                                                                                                                                                                                     Mąż czasem szedł na małe polowanie. Albowiem po drugiej stronie rzeki wypasały się
dzikie krowy. Rozwiązanie było proste najpierw płynęli swoją starą łódką po zwierzę, upolowane pakowali  na do środka, a czasem wspólnie wędkowali.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    

                                                                                                                                                                                                                                                                                                    W drewnianym koszu z wodą hodowali kaczkę ich sposób na zjedzenie jej był prosty. Wystarczyło, że do kosza z ptakiem włożyli swoje stopy. Gdy nawdychała się ostrego zapachu wystarczająco bezboleśnie traciła przytomność.                                                                                                                                                                   

  Jagnie i Maćkowi żyło się bardzo przyjemnie. Beztroskie życie trwało tak dwadzieścia lat.

  Nasz bohater miał długą, siwą brodę, a na twarzy jego małżonki pojawiły się zmarszczki.
- Cóż za spokojna starość nam się trafiła, prawda?-spytała staruszka.
Mężczyzna chciał już otworzyć usta by jej odpowiedzieć, ale nagle usłyszał piskliwy krzyk.
Szybko wybiegł z izby. Była noc, więc ledwo coś widział w ciemności, gnał na oślep. Śnieg rozsypywał się dookoła. Aż  nagle zauważył owe źródło hałasu. Była to młoda, piękna elfica. Miała białe, długie włosy i bladą jak ściana twarz.
-Pomóż mi! Pomóż!- Ja uciekłam, uciekłam...-mamrotała.
Wziął ją na ręce i bez wahania zaniósł do nory.                                                                                                                                                

                                                                                                                                                  Gdy wrócił wyglądał jak bałwan, był cały pokryty szronem i lodem. Starsza pani wzięła koc i przykryła nim małą postać a także podała jej coś ciepłego do picia.
-Dziękuję państwu, jesteście bardzo mili- powiedziała magiczna dziewczyna.
Dopiero teraz zobaczyli, że jest ona wychudzona, okryta jedynie czarną, potarganą halką. Na rękach miała rozcięte, świeże rany. Widać było, że były to ślady noża.
-Co Ci się stało dziecko?-spytali jednocześnie Maćko i Jagna.
-Ja uciekłam od królowej, ona porwała mnie i piła moją krew. Dlatego mam takie rany...Przecinała mi skórę sztyletem. W mojej krwi jest magiczna substancja. Gromadziła ją w srebrnych fiolkach a potem dolewała do swojej porannej herbaty-urwała.
-I nie mam pojęcia dlaczego-dodała po chwili.
-Jak Ci na imię?-spytała staruszka.
-Odessa, pani- odpowiedziała.
-Słuchaj dziecino- schronisz się u nas- powiedział Maćko.
              Tymczasem w królestwie...
-Gdzie ona jest?!!-Ryknęła królowa.
-Najjaśniejszszsza pppanii...-jąkał się strażnik.
-Jak mogłeś pozwolić by uciekła!!!-krzyczała bez pohamowania.
-Ale ja, ja , ja...
 -Koniec tego głupcze, jutro czeka Cię kat!!!-wrzasnęła.
-Ale ja...
-Cicho- mruknęła królowa.
-Oficer główny niech przyjdzie natychmiast-wydała rozkaz.
-Tak pani - rzekł zawołany oficer.
-Wyślij żołnierzy w kraj chcę ją odnaleźć, a  jego wtrącić do lochu!-krzyknęła.
Przez resztę czasu wszyscy przestrzegali się na wzajem i ukrywali się.
 Jej Królewska Mość miała dużo szpiegów, a wszędzie było pełno straży. Sprawa była ułatwiona o tyle, że można ich było od razu rozpoznać po spiczastych kapeluszach.                                                                                                                                                                                                                                                        

                                                                                                                                               Jej Wysokość słabła. Damy dworu widziały w jej oczach nadchodzącą śmierć. Mimo starannie pomalowanych powiek myślę, że każdy by to zauważył. Nie opuszczała swojej komnaty a okna kazała zasłaniać tak by nie widziała światła dnia. Była rozpalona i ciężko oddychała. Nagle wrota otworzyły się i wkroczył oficer główny, niosąc na jedwabnej poduszce dwie, rude wiewiórki.
-Pani! te dwa ,,cudy niebiańskie" doniosły mi, że przez cały czas śledziły tą kościstą, plugawą, wredną...
-Wystarczy! Racz zostawić nas samych- zachrypiała królowa.
-Przepraszam najmocniej -westchnął i delikatnie położył poduchę.
-Czy to aby prawda?-spytała wymownie spoglądając na gryzonie.
-Oczywistaście, przeplaszlamy ale nie bardźżo  potraflimy mówlić w języku luczkim-wyrecytowały jednocześnie raz po raz przekręcając wyrazy.
-Ja tylko chcę żebyście dostarczyli dziewczynie to-wymamrotała z obrzydzeniem oddając im pewien list.
-Bulkta z maslum-zachichotały i wybiegły niosąc kopertę jak mrówki. W międzyczasie wieść o chorobie władczyni rozniosła się w całym królestwie. Ludzie rozmawiali i wymieniali się plotkami. Jedni mieli odwagę podpytywać wojowników o szczegóły jednak zawsze dostawali tę samą odpowiedź ,,Nie interesuj się, bo dostaniesz kociej mordki".                                                                                                                                                                                                                                                                                            

                                                                                                                                                  A w norze życie toczyło się po staremu tylko tym razem w innych barwach. Maćko i Jagna dalej chodzili na grzybobrania, polowania, bądź raz na jakiś czas wędkowali. Jak pamiętacie pewnego wieczoru do ich domu wkroczyła Odessa-mała, młoda elfica. Pokochali ją i od tego czasu traktowali jak własną córkę. Od jej nowej mamy codziennie dostawała porcję świeżych bułeczek prosto z pieca. Ojciec zaś zrobił jej własnoręcznie miecz z drewnianą rękojeścią. Dzisiaj jedli pyszną kolację. Aż nagle spod stołu wyskoczyły owe dwie wiewióry z wiadomością.
-Listtonośnik, listtonośnik do niejakij Odessly!-zapiszczały.
-Ojej, dziękuję-powiedziała, drżącym głosem i odebrała list.
-Zappsałata dawaj twa orzechy!-krzyknęły z agresją.
Maćko pogroził im palcem.
-Bracisku wiejemy co?-szepnął jeden wiewiór.
I w mig zniknęły jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
-To wiadomość od królowej... napisała, że mam stawić się w zamku, albo przyjdą tu i was zabiją- wyjąkała Odessa.
-Słuchaj no, ja to mam taki plan, przebierzesz się w skóry krowie. Powiesz tym gburom przy bramie do pałacu, że jesteś oczekiwanym przez królową wędrowcą i przybywasz z misją dobroczynną. Będziesz uzbrojona i wyrównasz dawne porachunki z Jej Wysokością.-rzekł Maćko.
Elfica szybko przygotowała się do podróży i wyszła. Szła wiele dni i nocy może gdyby nie wędrowała pieszo trwałoby to trochę krócej. Ostatecznie zdążyła na czas.
-Jestem oczekiwanym przez Jej Królewską Mość wędrowcą i przybywam z misją dobroczynną- odezwała się udawanym, grubym głosem.
-Wejdź- odrzekł żołnierz stojący przy bramie zamku. Kilka minut później była już przed wrotami do komnaty wroga. Zapukała  energicznie.
-Wejść!-usłyszała głos dobiegający ze środka.
Szybko otworzyła drzwi.
-Ukazałam Ci się!-rzekło odważne dziewczę.
-Och to ty, pora na nową próbkę esencji-zachrypiała królowa.
- Ale po co przez całe życie rozcinałaś mi ręce?!-zapytała Odessa.
-No tak, pora Ci wyjawić słodką prawdę. W twojej krwi znajduje się magiczna substancja, która powoduje, że po wypiciu jej byłam człowiekiem nieśmiertelnym. Tak naprawdę tylko to było w tobie wartościowe. Zrozum w końcu, że jesteś mi potrzebna tylko dla tego eliksiru życia.
Elfica była wściekła. Jej twarz zrobiła się purpurowa a w środku gotowało się w niej jak w garze.
 Nie mogła się powstrzymać, po prostu musiała ...chwyciła za rękojeść miecza i jednym zwinnym ruchem wbiła go prosto w kamienne serce królowej.
                       Tak skończył się los Kordelii Venessy Konstancji III Okrutnej.
Od tej chwili na tronie królewskim zasiadała nowa władczyni; Odessa I Mężna, poślubiła przystojnego księcia z Doliny Elfów, była sprawiedliwa i dbała o losy swoich poddanych.
Ludzie bawili się, śmiali i tańczyli.
Maćko i Jagna dostali tytuły szlacheckie, mieszkali w pięknym grodzie nieopodal zamku, zbudowali nowe miasto, które z czasem stało się stolicą owej krainy. Mieszkańcy zamiast w chatach żyli w namiotach.                                                                                                                                                                                          

                                                                                                                                                    Wszyscy byli zachwyceni owym pomysłem, dzięki niemu mogli się swobodnie przemieszczać.                                                                                                                                                                                                                                                          

                                                                                                                 
Źli, negatywni bohaterowie w spiczastych czapkach zostali wygnani na pustkowie.
                                                                                                                                                                                               

                                                                                                                                                            Odtąd wszyscy żyli długo i szczęśliwie.